امیر احتشام زاده ملقب به پدر " پینگ پنگ" ایران 3 خرداد 1312 درمحله پامنار تهران متولد شد. وی ابتدا در رشته فوتبال حضور داشت  و ناخواسته جذب "پینگ پنگ" شد.

 وی در گفتگویی ماجرای حضور وی در تنیس روی میز را این طور عنوان می کند : من در دبیرستان البرز درس می‌خواندم و در چند رشته مثل والیبال، فوتبال، بسکتبال، دوومیدانی و پرش ارتفاع قهرمان بودم. دکتر مجتهدی از دست من عاجز شده بود تا اینکه محمود بیاتی که بعدها فوتبالیست تیم ملی شد، با لگدی که به من زد باعث شد ساق پای من آسیب ببیند. خوشبختانه دکتر لطیفی روبه‌روی دبیرستان کلینیکی داشت، اما آن دوران طب مانند الآن نبود. با وجود اینکه شش ماه بستری بودم، اما هنوز در ساق پای من حفره‌ای ایجاد شده است. بعد از شش ماه دوباره به دبیرستان برگشتم. آن دوران در دبیرستان البرز چهار گروه ورزشی وجود داشت که هر گروه یک سرگروه داشت و من یکی از آن‌ها بودم، اما پزشک توصیه کرده بود تا مدتی مراعات کنم. بعضی از بچه‌ها دعوتم کردند که پینگ‌پنگ بازی کنم. من تا آن زمان پینگ‌پنگ بازی نکرده‌ بودم، اما همین که راکت به دست گرفتم بازی را شروع کردم. پس از 3 ماه قهرمان آموزشگاه‌ها و بعد از 9 ماه قهرمان ملی شدم. در سال 1328 قهرمان ایران شدم و پس از آن به باشگاه تاج (استقلال فعلی) رفتم.

امیر احتشام زاده در ادامه می گوید :  در سال 1329 قرار شد به مسابقات جهانی اتریش برویم. وزارت ورزش امروزی در آن زمان سه اتاق اجاره‌ای روبه‌روی دانشکده افسری بود که در آنجا اعلام کردند ما پول نداریم تیم را به مسابقات جهانی بفرستیم. آن زمان من هفده ساله بودم و هنوز صغیر به حساب می‌آمدم، بنابراین به وکیلم گفتم زمینی به متراژ پنج هزار متر را در بلوار کشاورز فعلی به قیمت متری 25 ریال بفروشد که حدود 10 ‌هزار و 500 تومان شد. من این مبلغ را به تیمسار جهانبانی دادم. حتی پول تو جیبی رییس فدراسیون پینگ‌پنگ محمود حاجبی را هم من دادم. دو هزار تومان از پول باقی ماند که با آن برای بچه‌های تیم لباس خریدم و پول توجیبی‌شان را دادم. تیم متشکل از من به‌عنوان نفر اول، پرویز خاموشی نفر دوم و احمد مدرسی نفر سوم بود. در مسابقات اتریش گرچه خوب بازی کردیم، اما چون تجربه چندانی نداشتیم نتیجه‌بخش نبود. پس از برگشت از اتریش به جشن پادشاهی محمدظاهرشاه، پادشاه افغانستان در کابل رفتیم. در آنجا هم نفر اول افغانستان را که از بازیکنان خیلی خوب بود، بردم. هیچ کس فکر نمی‌کرد بتوانم در مقابل او برنده شوم، چون همه ایرانی‌ها را به راحتی شکست می‌داد. اما من غوغایی در پینگ‌پنگ به پا کرده بودم و سه بر هیچ او را بردم.

 احتشام زاده در بین سال‌های ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۸ دوازده بار قهرمان ایران شد. وی در مسابقات جهانی 1957 استکهلم سوئد رتبه نهم را به دست آورد و در بازی های آسیایی 1958 در توکیوی ژاپن در بخش تیمی به همراه ادموند بیت خدا ، هوشنگ بزرگ زاده و حمید کرلو به مقام سوم تیمی و مدال برنز دست یافت . در سال 1963 مسابقات جهانی در چکسلواکی برگزار شد و تیم ایران با حضور امیر احتشام زاده در رده نهم رقابت ها قرارگفت .  

وی درباره فعالیتش در بعد از انقلاب می گوید : آقای داوود شمسی رئیس سازمان تربیت بدنی وقت از من دعوت کردند تا رییس فدراسیون پینگ‌پنگ شوم، اما قبول نکردم. به ایشان گفتم اگر رئیس فدراسیون شوم بعد از چند سال من را برکنار می‌کنند و آن وقت دیگر امیر احتشام‌زاده نیستم، رئیس فدراسیونی هستم که برکنار شده‌ام. بنابراین پیشنهاد دادند که دورادور به مربیان کمک کنم و من هم پذیرفتم. بسیاری از شاگردان من در دانشکده ورزش اکنون مناصبی دارند.

وی، در مقابل این گفته که شنیده شده شما در تیم تاج بازی می کردید، اما طرفدار تیم شاهین بودید، عنوان کرد: بله؛ زمانیکه من در دبیرستان البرز می رفتم، برومند، اکبر کیا و تعدادی دیگر از تنیسورهای تیم شاهین در مدرسه ما تحصیل می کردند و من با آنها دوست بودم و به همین جهت به تیم شاهین گرایش داشتم.

احتشام زاده، ادامه داد: با توجه به علاقه ام به تیم شاهین به دکتر اکرامی، مدیر باشگاه شاهین گفتم اگر دو نفر دیگر به تیم اضافه کنید، برای باشگاه شما بازی خواهم کرد و او در پاسخ گفت که برایم مقدور نیست بازیکنی اضافه کنم؛ هرگاه تمایل به همکاری داشتی می توانی با خود بازیکنانی را به تیم بیاوری.

این پیشکسوت پینگ پنگ، به حضور کوتاه مدت خود در باشگاه شاهین اشاره کرد و گفت: یک مدت تعدادی از فوتبالیست های باشگاه تاج از جمله: بیاتی، جدیکار، نادر افشار و برخی دیگر از تاج شدند و برای شاهین بازی کردند؛ من هم به همراه آنها رفتم؛ اما بعد از حدود ۱۰ ماه مجدداً همه به باشگاه تاج بازگشتیم.

پشتکار، اعتماد به نفس و انگیزه زیاد، از احتشام زاده یک ورزشکار درجه اول ساخت و او خیلی زود در ورزش نوپای "پینگ پنگ" نامی برای خودش دست و پا کرد. کار به جایی رسید که هر تیمی با حضور احتشام زاده، قهرمان می شد.

 وی در سطح بین المللی هم با شکست دادن" هازاگاوا" و "تاناکا" دو قهرمان جهان از ژاپن و قهرمانان روسی، سوئدی و چکی، به نامی آشنا تبدیل شد و باعث افزایش اعتبار "پینگ پنگ" ایران در جهان شد. احتشام زاده در یکی، دو دوره هم فنی ترین پینگ پنگ باز جهان لقب گرفت. احتشام زاده بعد از دوران بازیگری هم به امر بازیکن سازی همت گمارد.

 او به سبب افتخاراتی که آفرید و خدماتی که به تنیس روی میز ایران کرد، به پدر پینگ پنگ ایران، ملقب شد. از ۶ فرزند ایشان، آقایان علیرضا، حمیدرضا و مجیدرضا، راه پدر را رفته و در پینگ پنگ، اسم و رسمی را برای خودشان دست و پا کردند، به ویژه مجیدرضا که در دهه های شصت و هفتاد  بهترین پینگ پنگ باز ایران بود.  

امیر احتشام زاده، پیشکسوت ورزش پینگ پنگ، درباره آخرین بازی ملی خود گفت: آخرین بازی ملی من سال ۱۳۴۹در چین بود. بنده و دیگر بازیکنان آن زمان هیچگاه در تیم ملی مربی نداشتیم. در دورانی که بازی می کردم، هیچ پولی به عنوان حق الزحمه پرداخت نمی شد. ما فقط تعصب باشگاهی داشتیم و برای پول کار نمی کردیم.

افتخارات بین المللی

- حضور در بازی های آسیایی  توکیو  1958  و کسب مدال برنز تیمی                

حضور در مسابقات جهانی 1963 - پراگ - چکسلواکی       

حضور در مسابقات جهانی   1965-  لوبلینا - یوگسلاوی

حضور در مسابقات جهانی  1967 - استکهلم - سوئد